Przemoc rówieśnicza i cyberprzemoc mogą mieć negatywne konsekwencje w różnych obszarach życia dzieci (Casper i Card, 2017; Gini i in., 2018; Gini i Pozzoli, 2013; Reijntjes i in., 2010):

[Zamiast powyższych ikonek można wykorzystać zdjęcie Danny’ego z filmu]

Reasumując, bycie ofiarą przemocy rówieśniczej zwiększa prawdopodobieństwo słabego przystosowania psychospołecznego – zarówno w krótkiej perspektywie czasowej (kiedy dziecko doświadcza bullyingu), jak i na długą metę (w późniejszym życiu). Jak pamiętamy  z filmu, „Danny często wraca do domu smutny i niespokojny, cierpi na bóle głowy i brzucha, a ostatnio stracił chęć do wychodzenia z domu i do zabawy”. Podobnie jak Danny, inne dzieci mogą próbować uciec od przemocy rówieśniczej poprzez wycofanie się z interakcji społecznych, zmianę szkoły lub przerwanie nauki, a nawet – w skrajnych przypadkach – samookaleczanie lub próby samobójcze.

Podobnie jak Danny, inne dzieci mogą próbować uciec od przemocy rówieśniczej poprzez wycofanie się z interakcji społecznych, zmianę szkoły lub przerwanie nauki, a nawet – w skrajnych przypadkach – samookaleczanie lub próby samobójcze.

Słowa Flavii, ofiary przemocy rówieśniczej i cyberprzemocy: „Za dużo cierpienia, za dużo bólu, jedno przylegające do drugiego jak wagony pociągu. W tym okresie zaczęłam tracić ostrość widzenia spraw i w chwilach największej rozpaczy wątpiłam w siebie, w moje ideały, traciłam poczucie własnej wartości.”

[…] Wróg był niewidoczny, ukryty za klawiaturami telefonów komórkowych, na korytarzach szkoły czy na pustych, nijakich ulicach blisko mojego domu. Na porządku dziennym było […] okrutne dokuczanie, a potem pomyślałam, że izolacja jest jedynym możliwym rozwiązaniem.”