Ćwiczenie Refleksyjne

Dzieciom trudno jest  powiedzieć komuś o tym, że doświadczają krzywdzenia. Czy przychodzą Ci do głowy możliwe powody, które powstrzymują dzieci przed ujawnieniem ich cierpienia?

Aby móc przeciwdziałać fizycznemu i emocjonalnemu krzywdzeniu dzieci, musimy znać skalę tego problemu. Oficjalne statystyki wydają się jednak pokazywać zaledwie wierzchołek góry lodowej. Wiele przypadków krzywdzenia nie jest zgłaszanych – tak jak w historii Janka. Dzieci nie mówią o swoich doświadczeniach innym m.in.

• z powodu obawy przed konsekwencjami,
• wstydu,
• braku wsparcia,
• braku wiedzy, komu to zgłosić,
• chęci chronienia rodziców,
• braku świadomości, że to co się dzieje, jest niewłaściwe,
• braku wiary, że to coś zmieni.

Profesjonaliści mogą nie zgłaszać krzywdzenia dzieci ze względu na brak wiedzy, brak pewności i niechęci do ingerowania w sprawy rodzinne.

Badania społeczne mogą nam zapewnić bardziej dokładny obraz sytuacji, chociaż otrzymywane dane różnią się w zależności od badanej próby i zastosowanej metodologii.

Z szacunków europejskich opartych na metaanalizie dużej liczby badań wynika, że średnia częstość występowania wynosi około 22% dla krzywdzenia fizycznego, przy czym chłopcy padają jego ofiarą częściej niż dziewczęta, oraz 29% dla krzywdzenia emocjonalnego, które częściej dotyka dziewcząt niż chłopców.

Ilu to może być uczniów w klasie?